De (w)oorden van de waterdamp.

Het huis van de binnenwand kijkt je aan. Achter de glasrand betast het gedachten. Omvademt de overkant en bepleistert zich met wachten. Het fluistert nachten open. Stoot de slapeloosheid aan en bewaart. Terwijl de stad verdrinkt vol dromen. Woorden zich spelden op een kussen van rozen. (Op de sokkel wankelt het vergaan.) Afwezig is hier elke slaap. En onomwonden de holte van je woorden. Om dronken de wonden in te schuilen. Waar je woont met wat je onderweg vergat en vond. Terwijl witte muizen de muren doorwaden. Hun weg vinden als een gebaar. Noch in de riolen. Noch in de kooien. Achtergelaten. Maar op de wanden. Op de ruimte binnenin. Die telkens weer valt open. Als een zee. Een lichaam. De elegieën van een vrouw. Waarin waarheden dampen. Verdwijnen als een veel te koude adem op het splinterglas. Als vingers die sneeuwvlokken raken. Luchtledigheid bevruchten en vluchten. De einders. Het vacuüm van een tijd weer in. Om aan te tasten wat onaantastbaar is. Terwijl elders. Buiten. Achter muren lichamen huiddruppels delen. Maar door een tussenwand gescheiden blijven. Breken op het snijvlak van vergetelheid.

Spoorloos. Lichaamloos kijk ik je op een afstand aan. En bedruip het glas rondom de binnenkant. Met de insomnia van mijn gedachten. Je stut de onvoltooidheid. Die zich een leven duwt als voetsporen in was. Hier is een werkelijkheid gelegen. Een schoot. Een droom die zich een bestaan stikt. Wanneer de vrouw het slipje aan de wasdraad hangt. De tijd zich keert. De scène en het kijken slechts nog op zichzelf kunnen vallen. Wanneer. Wanneer je blik de ruimte tekent. Uitkleedt. Je niet meer weet wat weten is. Wanneer. De tijd zich bewasemt. Heelt met je binnenbeeld. Het hijgen. Spreken enkel stokken kan. Als de mond komt. De lippenwand in stilte smoort. Wanneer wanneer.

(Ik wrijf mijn ogen open. Boetseer de woorden van weleer. Vol naweeën van hedendaagse poëzie. De engel steeds indachtig.)

Inge Braeckman, mei 2004